Zanimljivo je to da različite vrste papra nastaju zbog različitog vremena berbe i postupaka prerade. Zeleni, bijeli i crni papar plod su iste biljke, latinskog naziva Piper nigrum

Najljući je crni papar pa zatim slijedi bijeli i zeleni papar. Crni i zeleni papar aromatičniji su od bijelog papra, dok crveni papar kombinira ljutinu bijelog i zelenog papra.

Najčešće korišteni je crni papar koji se dobiva tako da se nedozrele bobice beru kada dosegnu promjer od oko 5 milimetara u fazi kada počinju crvenjeti. Bobice se potope u vruću vodu nakon čega se cijede (kada i mijenjaju boju u tamnosmeđu /crnu), te se suše na suncu tri do četiri dana.

Zeleni papar se proizvodi isto kao crni, dakle bere se prije zrelosti s tim da se prilikom obrade pazi da ne fermentira.

Bijeli se papar proizvodi od potpuno zrelih bobica. Bobice se drže u vodi sedam do petnaest dana ili dva do tri dana u vlažnim krpama. Nakon toga se omekšana vanjska ljuska uklanja i suši na suncu. Bijeli papar skuplji je od crnog papra, ali je i specifičnijeg okusa pa se savršeno sljubljuje s jelima od piletine ili ribe.

Crveni papar je zapravo potpuno zreo papar i on je najrjeđi.

Crveni papar nastaje tako što se ubire kao potpuno zreli plod koji se prije sušenja podvrgava sličnom postupku kao i zeleni kako bi se zadržala prepoznatljiva boja.

Za razliku od zelenog, crnog i bijelog, crveni papar ne potječe od biljke Piper nigrum, već raste na brazilskom stablu papra te se, poput crnog papra, suši na otvorenom. Osim ovih spomenutih vrsta, mnogima je u kuhinji omiljen i miješani papar koji se, osim u namazima, juhama ili salatama, može koristiti i za neke slastice.